Tan so o ar quencia as nosas calugas aquela noite de veran, onde o unico son era o vento entre a ramaxe das arbores...porque se en realidade eisite un deus, ese deus creou aquel lugar para descansar o septimo dia... e ali estabamos, observandonos os uns aos outros coa mirada altiva, esquiva... comprendendonos sen falar, sentindo sen escoitar... porque xa o sentiamos como noso, e pronto o entendimos... o esprito de Tella penetrara en nosoutros sen poder desfacernos del, sabendo que ata o fin dos nosos dias esa luz brilaria no fondo dos nosos corazons... e cando nos tenhamos lonxe, cando case nom nos lembremos esa luz rexurdira na nosa alma coma unha chaga, unha marca imborrabel polo paso do tempo, facendo nosas esas lembranzas de antano, e de novo o ar quencera nas nosas calugas, e tan so escoitaremos o vento entre a ramaxe das arbores...

lunes, noviembre 08, 2004

Como aprender a olvidarte

Como aprender a olvidarte…

…Si veo tu cara alrededor
De estrellas, lunas, en cualquier parte
En el fondo de mi corazón

Como aprender a olvidarte
Con este reloj que solo late
No marca horas, ya es muy tarde
Porque se para si te ve alejarte

Como aprender a olvidarte
Si es por ti por quien respiro
Y temo el no poder recordarte
Temo el perder ese suspiro

Como aprender a olvidarte
Porque si olvido ya no vivo
Porque si mueres estoy perdido
Porque si lloras mares y no ríos
Sería inútil mi camino, mi lucha
Tú eres mi destino

No mires atrás, cierra los ojos
Agárrame fuerte de la mano
Surcaremos el cielo a escondidas
La luna es cómplice
De nuestros juegos, de tu sonrisa
Y colgaré de tu cabello
Las estrellas que iluminan
Luceros de noche para quien camina
Que se enredan en tu pelo
La historia se termina
… pues el alba se aproxima…

No me olvides antes que yo
Porque moriría sólo al pensarlo
Que te olvidé mientras susurrabas
Mi nombre envuelto entre tus labios…

Como aprender a olvidarte…