Tan so o ar quencia as nosas calugas aquela noite de veran, onde o unico son era o vento entre a ramaxe das arbores...porque se en realidade eisite un deus, ese deus creou aquel lugar para descansar o septimo dia... e ali estabamos, observandonos os uns aos outros coa mirada altiva, esquiva... comprendendonos sen falar, sentindo sen escoitar... porque xa o sentiamos como noso, e pronto o entendimos... o esprito de Tella penetrara en nosoutros sen poder desfacernos del, sabendo que ata o fin dos nosos dias esa luz brilaria no fondo dos nosos corazons... e cando nos tenhamos lonxe, cando case nom nos lembremos esa luz rexurdira na nosa alma coma unha chaga, unha marca imborrabel polo paso do tempo, facendo nosas esas lembranzas de antano, e de novo o ar quencera nas nosas calugas, e tan so escoitaremos o vento entre a ramaxe das arbores...

lunes, diciembre 06, 2004

Tocada por un Angel

Sigo flotando sobre un mar helado, tan frío que me ahogo sin hundirme, me quedo sin respiración y las lágrimas saladas caen haciendo una vez más el mínimo ruido, una mezcla de sonidos, y haciendo al tiempo que el dolor sea insoportable y de ignorar imposible.
Hablo del daño, del miedo, de todo eso que siento cuando te alejas de mi callado, en silencio....hablo del dolor de no estar a tu lado, y no saber si eres tu o soy yo la que te ha fallado.
Prefiero dormirme, porque si duermo muero en este mar helado, y si muero el dolor queda atrapado en este océano y tu ya no puedes hacerme daño.

sábado, diciembre 04, 2004

Sempre voltas ti

Esgótanseme as bágoas; primeiro o desacougo.
Esgótaseme tamén o riso e o sorriso e oio a túa voz nun eco frío que me di, ”xa non te quero”; primeiro vaise o pranto segundo o esquezo.
Esgótaseme o ar, xa non o trae o vento, xa non volta a entrar nos meus pulmóns desertos; primeiro o mar, segundo o olvido, terceiro o aire en movemento.
E esgótase desta vez a túa voz da miña mente, do meu corazón dos meus anhelos; primeiro vaise a chuvia, despois marchan os medos, terceiro respirar, e cuarto escapas ti, sempre de último ti, que marchas co vento, co ar, cos sons, coas ondas, cos desexos e cun “xa non te quero”.

jueves, diciembre 02, 2004

Onte vin outra vez

Onte vin outra vez as noticias, onte sentinme outra vez miserabel, ruin, culpabel. Si. Iso. Culpabel por non ser quen de axudar, de por a miña man nas súas feridas, e que non lles escape o sangue, e que non lles escape a vida.
Onte vin de novo as súas bágoas e sentín tamén as miñas, tempadas, tristeiras, ...paseniño, moi a modo e nelas reflectíronse unha a unha ,de novo as imaxes...
Onte voltei ver esas armas cruentas, eses homes que non o pensan... homes, homes....
E vin unha vez máis o medo nos seus ollos, que pouco a pouco, entre prantos e saloucos, entre berros... van pechando, pechando portas tras de si, mentres marcha pensando en calquera cousa, en que oxalá Deus exista, e o fin pechanse con medo á escuridade, ás sombras... á viaxe.

lunes, noviembre 08, 2004

Como aprender a olvidarte

Como aprender a olvidarte…

…Si veo tu cara alrededor
De estrellas, lunas, en cualquier parte
En el fondo de mi corazón

Como aprender a olvidarte
Con este reloj que solo late
No marca horas, ya es muy tarde
Porque se para si te ve alejarte

Como aprender a olvidarte
Si es por ti por quien respiro
Y temo el no poder recordarte
Temo el perder ese suspiro

Como aprender a olvidarte
Porque si olvido ya no vivo
Porque si mueres estoy perdido
Porque si lloras mares y no ríos
Sería inútil mi camino, mi lucha
Tú eres mi destino

No mires atrás, cierra los ojos
Agárrame fuerte de la mano
Surcaremos el cielo a escondidas
La luna es cómplice
De nuestros juegos, de tu sonrisa
Y colgaré de tu cabello
Las estrellas que iluminan
Luceros de noche para quien camina
Que se enredan en tu pelo
La historia se termina
… pues el alba se aproxima…

No me olvides antes que yo
Porque moriría sólo al pensarlo
Que te olvidé mientras susurrabas
Mi nombre envuelto entre tus labios…

Como aprender a olvidarte…

martes, agosto 10, 2004

Benvidos á páxina das letras

Benvidos a Versovento espazo patrocinado por Tellaceibe, o recuncho web das letras, poemas e cancións...
Aquí atoparedes as últimas letras que a inspiración deu en poñer na miña cabeza... estades convidados a lelas, opinalas e criticalas e, se a inspiración escapou de min e se asentou en vós, podedesmas mandar e aquí serán publicadas... lembrade, vós non perseguides a inspiración, é ela quen vos escolle...

Versovento, versos que corren a prol do vento